Liesbeth D’Hoker

Zing

geen naam kleeft je aan, vriend
je bent veranderlijk als drift
doch te tellen op de vingers
van een hand
ik ken je klank, lees je eigen
ritme: nu niet,
straks,                   misschien

je bent de volle rust —
begin waar alles stokt, mijn
onverschrokken ochtendlicht,
grondakkoord, aardverwant,
scherpzinnig zwijgzaam
dissonant

je onthoudt mij liever,
je vergeet mij beter,
transponeert ontwrichting met geduld

ons samenspel baart standards;
                 von kopf bis fuss, gegroefd, wat uit de maat,
tegenstemmig, door de tijd verdiept,
in vloek en luister klinkt ons lied.