Carla Cosyns

Breekbaarheid schuilt onder jouw huid,
dun grensgebied
wit gevangen in het licht van een maan
die nooit meer vol wordt.
Ze is voorbijgeschoven
in verlegen gestalten
van half
eerste
laatste
tot onzichtbaar zwart.

In poollicht dat
aan horizonten zindert
mag ik
jouw littekens lezen
geheimschrift van herinneringen voelen
onuitwisbaar door tijd.
De eeuwigheid gevangen in strepen
van geronnen vel.
Een tel tikt je pols
een vleugelslag
die slechts ik horen kan
een hartruis in verborgen kamers
waarin een lichaam tast naar
een ander lijf.
Ik weet me geen blijf met
mijn verlangen. De ruimte slechts
een adem
breed.
Mijn lichaam weet
en voelt
getuigt in botten
van een leven lang.
Ik ben niet bang en
wacht geduldig terwijl
het in mijn hoofd nog feest.

Blijf liggen
stil.
Ik kijk niet om
want wat er was
is er geweest.