Luc Brantegem

Lijf

Het onze, het jouwe, het mijne,
verbergt ons ik, beschermt het,
een caleidoscoop is het, waarin woorden zich onderhuids neerleggen,
zo tot zinnen verworden van een niet meer onschuldig zichtbaar verlangen,
het lijf dat iedere zucht, ziltig beantwoordt met geraffineerde zachtheid,
zijn geuren laten bedwelmen tot dierlijke werkelijkheid
zijn warmte doet omhelzen, zijn kilte troosten,
zijn vormen laten ons aanspoelen op het verlaten strand van onze eenzaamheid,
zo mooi, zo eenvoudig lijf te zijn,
het woord werd ons bijna ontnomen,
het zou de strelingen doen missen die ons verheerlijken,
de aanrakingen die onze verwondering wakker schudden niet meer doen kennen,
het gefluister niet meer doen horen die ons leert wat liefde is,
lijf sluiert sensualiteit en erotiek tot poëzie,
lichaam met zijn medisch dossier en afstand scheppende werkelijkheid nam zijn plaats in,
toch is lijf altijd onze metgezel, onze werkelijkheid,
tot het zich transformeert van geliefde lijf tot lijk,
zo wordt lijfelijkheid een morbide spel van letters en betekenissen.